Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ




Ο πόνος του τελευταίου αποχωρισμού δεν ξεπλένεται ποτέ
Σου ελέγχει το φόβο θανάτου και σε κάνει να νιώθεις μηδέν
Από την άλλη, ο ίδιος πόνος σε παίρνει αγκαλιά πριν κοιμηθείς
και σου λέει <<έλα κουράγιο, όλο αυτό δεν είναι για πάντα>>
και εσύ γελάς σαν ν άκουσες ένα ωραίο τραγούδι

Τα πιο ωραία τραγούδια
τα ακούσαμε σε άκυρες στιγμές 
και οι μελωδίες τους χαράχτηκαν μέσα μας
Γιατί συνδέθηκαν με βλέμματα, αγκαλιές ή σεξ σε σαλόνια νοικιασμένων σπιτιών

Κι όσο πιο πολύ φοβάσαι το αύριο
Εγώ θα σου πω ότι φοβάμαι πιο πολύ το σήμερα
Το ίδιο σήμερα με το ίδιο χθες
Κι όλες εκείνες τις ημέρες που θα ξημερώσουν πανομοιότυπα
Προσπαθώντας να τσακίσουν τις δημιουργικές μου αγωνίες
Μέχρι βέβαια να αρρωστήσω από κάτι ανίατο
ή να γίνει κάνας πόλεμος που η γενιά μου δεν είναι έτοιμη ν αντιμετωπίσει
( και ποια είναι εδώ που τα λέμε)
Και να παρακαλάω για μια σταγόνα απ το ίδιο χθες που ξημέρωνε κάποτε

Μπορεί όμως να έρθει και η επανάσταση , ε σύντροφε;
Μοιραία και απόλυτη σαν την μουνάρα των εφηβικών σου φαντασιώσεων
Θεά της βίας, της καταστροφής και της ηδονής
Εύα ενός νέου κόσμου 
που ευαγγελίζονται κάτι φθαρμένα βιβλία σε παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι

Και εμείς εκεί
Μέχρι να έρθει ο τελευταίος αποχωρισμός
Και να μας περιμένουν απέναντι με ένα μπουκάλι Jameson με μπόλικο πάγο
Να αράξουμε λίγο ήρεμα επιτέλους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου