Κανείς δε γλιτώνει απ τον καθημερινό θάνατο. Ο κόσμος αυτός έχει αποτύχει αφού τα λεφτά είναι το μόνο που έχει ουσιαστική σημασία για αυτόν και οι σχέσεις είναι λογαριασμοί με εξόφληση ή πίστωση. Κανείς δεν ξέρει τι θα γεννηθεί. Η σάλπιγγα της αποκάλυψης περιμένει υπομονετικά τον επόμενο Ιησού για να σαλπισει το τέλος. Το μεγαλύτερο κόλπο του διαβόλου λέει ο μποντλαιρ, είναι πως έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει και ένα εργο που το λέει αυτο. Στο έργο αυτό βέβαια λέει τελικα ότι υπάρχει κ είναι δικηγόρος στη νέα Υόρκη. Σωστό νομίζω. Έτσι κ οι πλούσιοι, το μεγαλύτερο κόλπο που έχουν σκαρωσει είναι ότι έπεισαν τους φτωχούς ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν. Κι αυτό έχει μία αλήθεια μέσα του γιατί οι αλλαγές που γιναν στο ρου της ιστορίας, δεν μετατόπισαν το κέντρο βάρους από τα χρήματα τις περισσοτερες φορες. Τίποτα δεν γίνεται από μια στιγμή στην άλλη και το θεμα είναι να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησαν οι δικοί σου. Όσοι τα σκέφτονται αυτά έτσι σημαίνει ότι δεν τα χουν χωνέψει καλά και είναι σίγουρα πιο δυστυχισμενοι από όσους δεν ενδιαφερονται καν για ουτοπικες αλλαγές. Έλα να μιλήσουμε για τέχνη όταν γυρίζω τσακισμενος από τη δουλειά περιτριγυρισμενος από βλέμματα γέρων στο βαγόνι. Έλα να κάνουμε τέχνη όταν τρώω το φαΐ μην έχοντας κουράγιο να συρω τα πόδια μου. Όλοι δίκιο έχουμε κ όλοι έχουμε άποψη. Το παιχνίδι είναι ποιανού το δίκιο θα επικρατήσει. Δεν λέω κάτι καινούριο δεν είμαι κανας στοχαστής απλά νομίζω ότι βλέπω τα πράγματα με μια όχι τόσο ηλιθια λογική. Πως γίνεται σ αυτή τη χώρα οι ποιητικές συλλογές του Ελύτη του Ρίτσου της Γώγου κ άλλων να πουλαγαν δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα και σήμερα το ενδιαφέρον για την ποίηση να εξαντλείται σε ελεεινές εικονες στο φμπ ; Ύπνωση γαμημενη. Όλοι γκρινιάζουν ότι δε θα πάρουν σύνταξη και η κουβέντα τους τελειώνει με ένα <<ε τι να κάνουμε; >>. Να τους γαμησουμε ότι έχουν αγαμητο μαλακα μικροαστε εργάτη. Να μη ρουφιανευεις αλλά να ενωθείς με το διπλανό σου γιατί αν δεν κάνω λάθος ίδια φράγκα παίρνετε. Προτιμάς να προσκυνάς από το να σκεφτείς την επανάσταση έστω κ ως κουβέντα φιλολογικη. Φοβάσαι να πεθάνεις ενώ απλά το κάθε μέρα σου είναι σεξ φαΐ σκατα κ ύπνος. Να χαρώ εγώ βιολογική λειτουργία από την εικόνα και την ομοίωση του Θεού! Αλλά δεν έχεις τόσο άδικο όσο νομίζω. Όταν δουλεύεις ειδικά με τα χέρια σου τα άλλα είναι περιττά πολλές φορές και σε αυτό πατάνε. Ο στοχασμός και οι στοχαστες ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δε δούλευαν δεκαωρα με μισθό πείνας. Κι ούτε είδα κάνα σκλάβο ή υπηρέτη ή αγρότη διανοητη της εποχής του. Απλά πιο παλιά νομίζω ότι υπήρχε περισσότερο ενδιαφέρον για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου ακόμα και από τα εργατικά στρώματα. Μετά το 1990 και την ιδιωτική τηλεόραση και ραδιοφωνία όλα έχουν γίνει πουτσα και μουνι. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω. Ούτε καν πρόσωπο. Μόνο μουνι και πουτσα. Τα κοινωνικά πρότυπα ακολουθούν την εποχή τους και διαιωνίζουν την αποχαυνωση. Τα τραγούδια της γενιάς μας είναι αδιάφορα εκτός από κάποια περιστασιακά διαμάντια και ο θρίαμβος του ατόμου και της αυτοπροβολης με κάθε μέσο έχει πλακώσει τα κεφάλια μας σαν τους εγκλωβισμενους στο σεισμό. Κι εγώ εδώ να αναρωτιέμαι που πάει όλο αυτό και αν αξίζει να μιλάω σε σας, σε μας ή σε μενα. Η να τα γραψω στ αρχιδια μου ολα να βαλω τη μασκα εξοδου μου και να ξεχυθω στην αθηναικη νυχτα μονολογώντας χαμογελαστα ¨ολα καλα, ολα καλα¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου